Postaw mi kawę na buycoffee.to

Jeśli podoba Ci się to co robimy i chciałbyś nam dać o tym znać, możesz po prostu postawić nam kawę. Będzie nam miło. Poczujemy się lepiej i zmotywuje nas to do dalszego pisania.

Zrozumieć multiświaty.

Scott McLemore (ur. 01 lutego 1973 w Norfolk, VA, USA) jest wybitnym jazzowym perkusistą, początkowo mieszkającym w Nowym Jorku, a od 2005 roku w Reykjaviku. Zaczął grać zawodowo w wieku 16 lat w zespole rockowym założonym jeszcze w szkole średniej. W 1990 roku dołączył do zespołu funk/rockowego Ant Man Bee, z którym nagrał jeden album. Scott uczęszczał również na Uniwersytet w Wirginii (Virginia’s Writers Workshop). W czasie tych studiów poznał znanego trębacza John D’earth, z którym występował niezliczoną ilość razy, ponieważ grali wspólnie w różnych grupach. Ponadto w okresie 1992-1993 muzyk uczęszczał na Uniwersytet Old Dominion, gdzie studiował z pianistą Johnem Toomey’em. Ponadto kształcił swoją grę na perkusji również prywatnie z Howard Curtis.

W 1993 roku przeniósł się do William Paterson College w New Jersey, gdzie studiował grę na perkusji z John Riley, a naukę kompozycji z Vic Juris. To właśnie na tej uczelni poznał swoją przyszłą żonę i długoletnią współpracowniczkę, islandzką pianistkę jazzową Sunnę Gunnlaugs. W 1997 roku ukończył William Paterson College. W tym samym roku przeniósł się do Brooklynu w Nowym Jorku, gdzie grał z tak utalentowanymi muzykami jak: Tim Reynolds, John Hebert, Ben Monder, Michael Kanan, Tony Malaby, Angelica Sanchez, David Berkman, Bill McHenry, Chris Cheek, George Colligan, Kerry Politzer, Alexis Cuadrado, Steve Cardenas, Mark Helias i Tim Berne. W 2005 roku Scott przeniósł się wraz z żoną na Islandię i stał się częścią lokalnej sceny jazzowej. Nagrywa nie tylko z Sunna Gunnlaugs, ale zaangażowany jest także w liczne inne projekty, m.in. Gísli Magna, ASA Trio, Ólafur Jónsson, Leifur Gunnarsson, Agnar Már Magnússon, Árni Karlsson. Ponadto amerykański jazzman rozszerzył swoją działalność na Europę kontynentalną, występując z takimi muzykami jak basista Nicolas Moreaux i saksofonistka Angelika Niescier. Albumy, na których występuje jako lider to “Found Music” (2006) nagrany wspólnie z Tony Malaby, Ben Monder i Ben Street, Remote Location” (2012) i „The Multiverse” (2018), który był nominowany do trzech nagród Iceland Music Awards..

1 lutego 2022 roku ukazał się najnowszy album Scott McLemore zatytułowany „The Multiverse: Knowing”. Materiał na płytę został nagrany podczas europejskiej trasy koncertowej w 2021 roku. Zespół artysty udał się wówczas do Sono Studio pod Pragą i nagrał 10 nowych utworów, które kompozytor napisał specjalnie z myślą o konkretnych muzykach (wymienionych poniżej):

Hilmar Jensson – gitara
David Dorůžka – gitara
Nico Moreaux – bas
Scott McLemore – perkusja

 

Hilmar Jensson (ur. 1966) zaczął grać na gitarze w wieku sześciu lat, ale formalnie rozpoczął naukę w wieku lat jedenastu. Ukończył FIH School of Music w 1987 roku. Dyplom BM w Berklee College of Music uzyskał w 1991 roku. Korzystał z prywatnych lekcji u Micka Goodricka, Jerry’ego Bergonziego, Hala Crook’a i Joe Lovano. Muzyk pojawił się na ponad 50 płytach, w tym 8 jako lider lub współlider. Występował w 35 krajach ze swoim trio „TYFT”, AlasNoAxis Jima Blacka, MadLove Trevora Dunna, Mogil, Outhouse, BMX i inne. Na marginesie dodam, że jest to jeden z założycieli Kitchen Motors, islandzkiej wytwórni płytowej i organizacji artystycznej. Występował i nagrywał z różnymi artystami m.in. Timem Berne, Andrew D’Angelo, Jimem Blackiem, Chrisem Speedem, Skuli Sverrissonem, Trevorem Dunnem, Herbem Robertsonem, Eyvindem Kangiem, Markiem Ducretem, Chrisem Cheekiem, Seamusem Blake’iem, Cuong Vu, Tomem Raineyem, Peterem Evansem, Matt Garrison, Briggan Krauss, Ben Perowski, Jamie Saft, Ches Smith, John Zorn, Ted Reichmann, Ben Street, Wadada Leo Smith, Arve Henriksen, Terje Isungset, Per Jörgensen, Per Oddvar Johansen, Anders Jormin i wieloma innymi. (http://www.hilmarjensson.com/)

David Dorůžka (ur. 1980) to czeski gitarzysta i kompozytor jazzowy.  Zaczął grać na gitarze w wieku 10 lat. Mając 14 lat zaczął występować ze znanymi muzykami czeskiej sceny jazzowej. W 1995 roku otrzymał tytuł Talent Roku od Czeskiego Towarzystwa Jazzowego. Grał na albumach takich muzyków jak m.in.: Karel Růžička Jr. czy Jaromír Honzák. W latach 1999–2002 mieszkał w Bostonie i studiował kompozycję i improwizację w Berklee College of Music, gdzie jego nauczycielami byli m.in. Joe Lovano czy Mick Goodrick. W latach 2002–2003 zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie nagrał debiutancką płytę „Hidden Paths”, która została uhonorowana nagrodą Anděla w czeskiej akademii muzycznej jako płyta roku 2004 w kategorii Jazz&Blues. Od czasu powrotu do Czech pod koniec 2003 roku Dorůžka występował głównie z własnym trio, a także pracował w kwartecie z piosenkarką Josefine Lindstrand ze Szwecji. Oprócz występów i komponowania Dorůžka poświęca swój czas na działalność pedagogiczną, wykłada na Wydziale Szkolnictwa Wyższego Konserwatorium im. Jaroslava Ježka w Pradze. Jest również nauczycielem na corocznych Praskich Letnich Warsztatach Jazzowych. Dorůžka występowała na ważnych festiwalach w USA (Monterey, Cleveland i in.), Kanadzie (Montreal) oraz w wielu krajach Europy (festiwale w Vienne, Kopenhadze, Warszawie, Atenach i in.). Kraje, w których występował to także Austria, Niemcy, Szwajcaria, Francja, Hiszpania, Portugalia, Dania, Szwecja, Grecja, Polska, Słowacja i Czechy. Lista muzyków, z którymi współpracował, obejmuje takie nazwiska jak Jorge Rossy, Django Bates, Tiger Okoshi, Perico Sambeat, Albert Sanz, Rodney Green, Orrin Evans, Kenwood Dennard, Phil Wilson, Greg Hopkins, Don Grusin i wielu innych. (http://www.daviddoruzka.com/)

Nico Moreaux to francuski basista jazzowy i kompozytor. Z silnym przywiązaniem do tego, co najważniejsze – wyjątkowym wyczuciem artyzmu i estetyki, Moreaux wydaje się być w posiadaniu przepisu, który po prostu sprawia, że ​​każdy zespół czuje się z nm u boku swobodnie i komfortowo. W jego muzyce zauważyć i wyczuć można ciepło, humor i zamiłowanie do mocnych i malowniczych melodii, co słychać w jego wielokrotnie nagradzanym wydawnictwie „Fall Somewhere”. Zarówno podczas występów na żywo z innymi muzykami, jak i w napisanych przez siebie kompozycjach Moreaux zawsze wydaje się kierować tym samym nadrzędnym dążeniem: dostarczyć to, co istotne i prawdziwe. Na marginesie dodam, że Nicolas Moreaux jest potomkiem XIX-wiecznego francuskiego kompozytora H. Berlioza. Od czasu do czasu uczył się prywatnie u takich mistrzów jak Dennis Irwin, Ben Street, Johannes Weidenmueller, z których wszyscy uczą przejrzystości, wykorzystania przestrzeni, wsparcia zespołu i kreatywności poprzez bas. Moreaux  wydał 3 płyty jako lider zespołu (sekstet) i 3 jako współlider (FOX, Belleville Project) w kilku renomowanych wytwórniach (Freshsound, Sunnyside, Jazz&People). Choć jego kompozycje zostały przez krytyków zakwalifikowane jako poetyckie, energiczne i melodyjne, pokazują one również hojnie jego zdolność do wprowadzania dużej różnorodności kolorów do jego pisarstwa. Zainspirowana szeroką gamą stylów, począwszy od folku/rocka, muzyki improwizowanej, filmowej i klasycznej, jego ostatnia płyta „Fall Somewhere” otrzymała prestiżową nagrodę „Grand Prix du disque Charles Cros” jako jazzowa płyta roku 2013. Natomiast FOX (który tworzy wraz z Pierre’em Perchaudem z udziałem Jorge Rossy’ego i Chrisa Cheeka) został nominowany do nagrody „Revelation” we francuskiej telewizji/radiu „Victoires de la musique” w 2016 roku. Zarówno FOX, jak i Belleville Project są laureatami grantów „French American Jazz Exchange” udzielanych przez Mid Atlantic Art Foundation i ADAMI. Moreaux  występował z takimi sławami jak: Tigran Hamasyan, Jeff Ballard, Chris Cheek, Jorge Rossy, Baptiste Trotignon, Bill McHenry, Vincent Peirani, Bugge Wesseltoft, Hilmar Jenson, Emil Parisien, Rick Margitz, Óskar Gudjonsson, Carolina Katun, John Bestch, Macha Gharibian, Eric Lelann, Nelson Veras, Pedro Martins. (http://www.nicolasmoreaux.com/)

Powracając do albumu „The Multiverse: Knowing” warto wspomnieć o tym, że cztery utwory (z dziesięciu) z płyty tworzą suitę na temat życia w pandemii. Natomiast tytułowa kompozycja „Knowing” opowiada o odkryciu przez Scotta McLemore’a, że jest osobą ze spektrum autyzmu i o klarowności, jaką mu dała ta wiedza.

Najnowsze wydawnictwo amerykańskiego kompozytora wypełnia instrumentalna muzyka z gatunku modern jazz. „The Multiverse: Knowing” cechuje przede wszystkim wysublimowanie, wyrafinowanie i finezja. McLemore wraz z pozostałymi muzykami w niezwykle interesujący sposób łączy autentyczne jazzowe brzmienie ze skandynawskim liryzmem i europejską tradycją. Kwartet niezwykle płynnie i z ogromnym wdziękiem porusza się pomiędzy nastrojowymi pasażami, fragmentami improwizowanymi, a częścią wcześniej perfekcyjnie skomponowaną i zaaranżowaną. Muzycy zachwycają wysokim kunsztem wykonania i ciekawym sposobem „opowiadania” poszczególnych historii, w trakcie których możemy pozachwycać się również wspaniałymi melodiami. Utwory są doskonale ilustracyjne, nasączone wieloma barwami i emocjami. Charakteryzuje je otwartość i przejrzystość w komunikacji. Album tworzy przy tym nierozerwalną całość, przygotowaną z zegarmistrzowską dbałością o najdrobniejszy szczegół.

The Multiverse: Knowing” to wyśmienita płyta, niepozbawiona nostalgicznego czaru, która potrafi zawładnąć wyobraźnią słuchacza na długie godziny. To album, któremu trzeba oddać się całkowicie. Nie można słuchać tej płyty przy okazji. Tu trzeba i z pewnością warto skupić się na każdym dźwięku. Osobiście bardzo chętnie wracam do tego albumu. Zdecydowanie warto sięgnąć po tę produkcję.

 

 

Scott McLemore :: The Multiverse: Knowing

1. Knowing 03:31
2. Take a Stand 05:13
3. Apart 06:02
4. Unless 07:43
5. Look to Tomorrow 05:20
6. Release 06:20
7. Everything is a Moment 03:05
8. Upkeep 04:49
9. The Daily 03:58
10. Waltz for J.A. 05:41

 

 

Scott McLemore : website / bandcamp

Scott McLemore :: The Multiverse: Knowing (recenzja)
5.0Wynik ogólny
Ocena czytelników 0 Głosów