Singapore Sling to islandzki shoegaze’owy zespół założony wiosną 2000 roku w Reykjaviku.
Założył go Henrik Björnsson (wokalista, autor tekstów, gitarzysta) i Einar Kristjánsson (gitarzysta). Henrik miał wówczas przygotowaną wersję demo 8 utworów i chciał stworzyć zespół. Jednym z tych utworów była kompozycja „Overdrive”, która pojawiły w Internecie na oficjalnej stronie Iceland Airwaves 2001. Utwór ten później otwierał debiutancki album grupy.
W tym miejscu trzeba powiedzieć, iż Henrik znany jest także jako jeden z założycieli Dead Skeletons. Ponadto wraz z Elsa María tworzy duet The Go-Go Darkness. Na marginesie wspomnę o tym, że jego siostra Anna występuje w zespole Two Step Horror. Zresztą te wokalistki udzielają się gościnnie w chórkach niektórych utworów grupy Singapore Sling.
Pełny skład zespołu Singapore Sling to:
Henrik Baldvin Björnsson – śpiew, gitara
Einar Þór Kristjánsson – gitara
Sigurður „Siggi Shaker” Magnús Finnsson – tamburyn, maracas
Ester „Bíbí” Ásgeirsdóttir – bas (od 2005)
Björn Viktorsson – perkusja (od 2005)
Hákon Aðalsteinsson – gitara (od 2005)
Byli członkowie:
Bjarni Friðrik Jóhannsson – perkusja (2000-2004)
Þorgeir „Toggi” Guðmundsson – bas (2000-2004)
Helgi Örn Pétursson – gitara, keyboard (2000-2004)
Singapore Sling poruszają się w mrocznej narkotyczno-psychodelicznej przestrzeni muzycznej kojarzonej również z takimi grupami jak The Jesus and Mary Chain, My Bloody Valentine, Velvet Underground, Brian Jonestown Massacre, Sonic Youth, The Raveonettes, Black Rebel Motorcycle Club i Serena Maneesh.
Za nazwę zespołu posłużył im tytuł czarno-białego filmu klasy B z 1990 roku, greckiego reżysera Nikos’a Nikolaidis’a.
Ich debiutancki album „The Curse of Singapore Sling” ukazał się w sierpniu 2002 roku (Edda/HITT Records/Stinky Records), zyskując fanów na całym świecie. Następnie zespół wystąpił na festiwalu Iceland Airwaves. Swoje pierwsze tourne po USA Singapore Sling miał już pod koniec 2002 roku, a to za sprawą podpisania kontraktu z wytwórnią Stinky Records, która wydała ich debiut w 2003 roku. W marcu 2003 roku zespół wystąpił w SXSW i w Nowym Jorku, a także w Kanadzie. Grali również w Wielkiej Brytanii. Supportowali koncerty Brian Jonestown Massacre i The Raveonettes.
Drugi album „Life is Killing My Rock`N´Roll” został wydany we wrześniu 2004 roku przez Sheptone Records (potem też przez Stinky Records). Z ciekawostek można wspomnieć o tym, że utwór „Curse, Curse, Curse” został wykorzystany przez brytyjskich aktorów Ewan’a McGregor’a i Charley’a Boorman’a w serialu dokumentalnym „Long Way Round (LWR)”. Ukazał się on w 2004 roku na soundtrack’u wydanym nakładem wytwórni Virgin. Ponadto na płycie w trzech utworach zagrał znany kompozytor i muzyk Jóhann Jóhannsson.
W 2005 roku zespół pojawił się w dokumentalnym filmie „Screaming Masterpiece” traktującym o muzycznej niezależnej scenie Islandii. W tym samym roku udało im się także dostać na koncerty do Europy Środkowej.
Rok 2005 to także pojawienie się EP’ki o tytule „Taste The Blood Of Singapore Sling” (12 Tonar/Sheptone Records). W tym samym roku grupa wystąpiła podczas festiwalu Island Festival w Berlinie. To tam po raz pierwszy muzycy spotkali się z niemiecką wytwórnią 8MM. To spotkanie zaowocowało wydaniem w maju 2007 roku albumu The Best Of zatytułowanego „The Curse, the Life, the Blood”, na którym znalazło się dziesięć utworów z 3 wcześniejszych albumów Singapore Sling.
Warto wspomnieć o tym, że rok wcześniej (2006 rok) Singapore Sling pojawili się ze swoją przeróbką „I Hate You” na składance poświęconej zespołowi The Monks „Silver Monk Time: A Tribute to the Monks”.
Kolejnymi wydawnictwami, czyli „Perversity, Desperation and Death” (2009), „Singapore Sling Must Be Destroyed” (2010) oraz „Never Forever” (2012) zespół utwierdzał swoją pozycję na scenie muzycznej.
W październiku 2014 roku na rynku pojawiła się kolejna studyjna płyta islandzkich przedstawicieli neo-psychodelii zatytułowana „The tower of foronicity”. Album serwuje nam 12 mrocznych kompozycji utrzymanych w duchu shoegaze z wpływami rocka i hipnotycznymi drone’ami. Islandzka grupa nie zaskakuje nas niczym nowym, ale też i o to w tym wszystkim chodzi. Po prostu po raz kolejny zespół nagrywa solidną i dobrą, jak przystało na siebie płytę.
Rozmyte, brudne i chropowate brzmienie Singapore Sling ponownie wprowadza nas po mistrzowsku w wyjątkowy trans. Swoim leniwym rytmem i przesterowanymi gitarami oraz spogłosowanymi wokalami zespół zaprasza do wspólnego tańca. Islandczycy postawili na umiarkowane tempa, czasem niemal balladowe melodie i zimnofalowe klimaty. W takiej surowej atmosferze „rozespanych” melodii i gitarowego szorstkiego jazgotu pojawiają się szczere teksty traktujące głównie o miłości i cierpieniu.
Płyta „The tower of foronicity” przeszywa niesamowitą tajemniczością i smutkiem. To kwintesencja mrocznego romantyzmu, w którym słodkie melodie zatopione są w gorzkim garażowym brzmieniu poszarpanych gitar, a całość polana jest jeszcze melancholią.
Singapore Sling :: The tower of foronicity
1. You Drive Me Insane
2. All Your Sins
3. In With The Out
4. Let’s Go
5. Careful (‚m Evil)
6. Kill Baby Kill
7. Nuthin’s Real
8. Who Put The Ebb In The Ebbebebb
9. Absolute Garage
10. My Obsessive Love
11. I Hate Myself
12. Tired
Singapore Sling : facebook