Lay Low (Lovisa Elisabet Sigrúnardóttir) przyszła na świat w Londynie w 1982r. Jej matka jest Islandką, a ojciec pochodzi ze Sri Lanki. Rodzice przeprowadzili się do Reykjaviku, kiedy była małym dzieckiem. Lay Low już w dzieciństwie zaczęła pobierać lekcje gry na fortepianie, a jako nastolatka zaczęła grać na basie i gitarze. Na początku swojego rozwoju muzycznego byłą członkiem eksperymentalnej grupy rockowej Benny Crespo’s Gang, gdzie grała na keyboard’zie i syntezatorze oraz śpiewała.
Kariera Lay Low zaczęła nabierać tempa w 2006 roku po tym, gdy skontaktowała się z nią lokalna wytwórnia fonograficzna Cod Music, która zainteresowała się jej utworami umieszczonymi na MySpace. Wytwórnia zafascynowana była wypracowanym stylem Lay Low łączącym elementy bluesa, folku oraz country. Zaledwie kilka miesięcy po tym odkryciu Lay Low nagrała i wydała swój debiutancki album „Please Don’t Hate Me”. Album znalazł się na czele islandzkich notowań muzycznych i dzięki swojej oryginalności (jak na islandzkie standardy) został islandzkim muzycznym bestsellerem roku. Był również nominowany w czterech kategoriach w Icelandic Music Awards – wygrywając trzy z nich – w tym m.in. w kategorii Najlepsza Wokalistka i Najlepsza Okładka Albumu. Krytyków urzekła muzyczna dojrzałość Lay Low, zestawiona z jej młodym wiekiem. „Please Don’t Hate Me” był imponującym debiutem, z nowym spojrzeniem na klasyczne dźwięki Americana.
Po sukcesie debiutu, Lay Low nadal rozwijała się muzycznie – nagrała dwie piosenki do islandzkiego filmu „Brúðguminn” w reżyserii Baltasara Kormákur oraz przyjęła rolę dyrektora muzycznego spektaklu „How I Learned to Drive” (napisanego przez Paula Vogel), do którego napisała muzykę, a następnie wykonała na scenie. Muzyka ze spektaklu została wydana w Islandii w 2008 roku i zawierała pięć oryginalnych utworów artystki w języku islandzkim oraz osiem utworów Dolly Parton. Płyta stała się prawdziwym hitem i Lay Low została nominowana do nagrody Icelandic Theatre Award, którą wygrała.
Ciekawostką jest to, iż Lay Low zagrała również jedną z głównych ról w filmie „Desember” w reżyserii Hilmar Oddsson. Film miał premierę w listopadzie 2009 roku, zebrał dobre recenzje, pozytywnie też oceniono grę aktorską artystki.
W 2009 roku Lay Low dużo koncertowała, głównie supportując Emilianę Torrini w Europie i USA. Brała również udział w festiwalach, takich jak Glastonbury, End of the Road Festival i Into The Great Wide Open. W tym samym roku zarejestrowano w formacie CD i DVD koncert Lay Low pt. „Flatey” – występ na maleńkiej wyspie Flatey.
Na początku 2008 roku Lay Low rozpoczęła prace nad swoim drugim albumem. Aby przygotować się do nagrania spędziłem trochę czasu na islandzkiej wsi. Najpierw przebywała na dalekiej północy kraju na odległej wyspie Hrísey, a następnie w maleńkiej wiosce we wschodniej części Islandii Borgarfjördur Eystri.
W 2010 roku Lay Low powróciła z nowym albumem zatytułowanym „Farewell Good Night’s Sleep”, na którym nadal podąża ścieżką prowadzącą w kierunku tradycyjnego blues’a, folk’u, nurtu americana. Nagrania albumu dokonano w Toerag Studios w Londynie, a jego producentem został Liam Watson (White Stripes, Supergrass i James Hunter). W nagrywaniu albumu artystkę wspomogli: Carwyn Ellis (fortepian), Ed Turner (gitara), Rupert Brown (perkusja), Matt Radford (gitara basowa), Jason Wilson (gitara basowa) i BJ Cole (pedal steel, dobro). Rok 2010 był dla artystki bardzo pracowity. Oprócz wydania albumu, ponownie zaczęła koncertować u boku Emiliany Torrini w tak odległych zakątkach świata jak Japonia i Australia. Supportowała także Dave Matthews Band. Nagrała kilka utworów do filmu “King’s Road”. Grała w Kandzie. Występowała na Iceland Airwaves Festival.
Lay Low wśród inspirujących ją artystów wymienia: Patsy Cline, Dolly Parton, Ernest Tubb, Kitty Wells, Lefty Frizzell, Hank Williams Sr. Red Foley, Loretta Lynn, Lochlin Hank, Skeeter Davis i The Carter Family. Artystka twierdzi, że słucha również dużo muzyki islandzkiej, tradycyjnego gospel oraz dużo nowych zespołów indie-rock’owych.
Album „Farewell Good Night’s Sleep” zawiera 10 piosenek – 9 autorskich oraz cover Lefty Frizzel („ The Reason Why my Heart’s in Misery”). Choć Lay Low pochodzi z Islandii, jej klimaty muzyczne bliższe są amerykańskiemu południu, zakurzonym stepom i preriom, nurtom country, blues’a i americany. Utwory przywołują porównania od Patsy Cline, poprzez Dolly Parton i Kitty Wells, aż do Nancy Sinatry. Lay Low tchnie w swoje utwory nowe życie, świeże i dojrzałe. Prezentuje własne spojrzenie na styl amerykańskiego folk’u, blues’a i country. Album brzmi jakby był ścieżką dźwiękową do filmu drogi. To nastrojowa podróż rozwijająca się powoli i skłaniająca do refleksji, poszukiwania siebie, sensu. Momentami poddająca się beztroskiej atmosferze i spontaniczności. To noce spędzone na świeżym powietrzu przy ognisku z gitarą, kiedy możemy płakać i śmiać się na zmianę. Lay Low ma bardzo szczególny i wyjątkowy głos. Ten ciepły i delikatny głos ma tęskny urok, eteryczność i melancholię, co potęguje smutek i trudności życiowe opisywane przez artystkę w jej piosenkach.
Obecnie Lay Low tworzy materiał na trzeci album, który ma zostać wydany pod koniec 2011 roku. Tym razem na albumie znaleźć się mają utwory śpiewane tylko w języku islandzkim, napisane do wierszy islandzkich poetek.
Lay Low :: Farewell Good Night’s Sleep
1. I Forget It’s There (5:40)
2. By And By (3:11)
3. The Reason Why My Heart’s In Misery (2:54)
4. Last Time Around (3:11)
5. On My Own (3:23)
6. Farewell Good Night’s Sleep (3:42)
7. Why Do I Worry (3:28)
8. Days Have Been (3:27)
9. Little By Little (3:05)
10. My Second Hand Heart (3:04)
11. The Country Ballad (2:37)